dys

1. pot. «dysfunkcja, np.: dysleksja, dysgrafia, dysortografia, dyskalkulia»

2. pot. «osoba z taką dysfunkcją»

w zn. 1.: Mam kilku przyjaciół z dysami, zdarzyło mi się nawet kłócić o prawo do studiowania na wydziale filologicznym pewnego uniwersytetu ludzi z dysami (bo czemu nie? ;-). W moich szkolnych czasach dysy już diagnozowano, ale było ich 2-3 na szkołę, nie 10 na klasę, jak teraz (forum.worldoftanks.eu).

w zn. 1.: Dysleksja w szerokim ujęciu to nic innego jak specyficzne trudności dziecka w nauce. Obejmują one kilka obszarów: dysleksję, dysgrafię, dysortografię, dyskalkulię. Każdy z poszczególnych „dysów” powoduje swoiste problemy w nauce. Dysleksja w znaczeniu węższym oznacza trudności w nauce czytania. Dziecko myli podobnie wyglądające litery (p, b, d), przestawia głoski, pomija sylaby, czyta początek wyrazu, resztę zgaduje, tempo czytania jest bardzo wolne. Dysgrafia polega na tym, że pisane litery są wielkie i niekształtne. Dziecko często wychodzi poza linie, myli podobnie wyglądające litery, opuszcza oraz przestawia litery i sylaby, jeden wyraz zapisuje na kilka sposobów, np. syja, szja, sja (szyja), i nie widzi różnicy (dabrowa.edu.pl).

w zn. 2.: Czytam i chyba mi się wydaje, że nie znam polskiego, jestem dysem czy co? (hotmoney.pl).

w zn. 2.: Jak podejrzewam dlatego, że im więcej jest lipnych dysów, tym podejrzliwiej traktuje się dziecko z zaświadczeniem. Z góry i każde. Co w oczywisty sposób bije w rzeczywistych dysów (forum.gazeta.pl).